Надникна Радка, надникна
над студен, бистър кладенец
студена вода да пие,
студена, лед по-ледена.
Булото й се закачи
на суха вейка кленова,
на суха вейка кленова,
кленова, клен бодлинова.
Че ми се Радка провикна:
“Тъй ли си нямам никого
да дойде да ме обиди,
да ми булото откачи?”
Любе си Радка зачуло
през тия гори зелени.
Право при Радка отиде
и й булото откачи,
и си на Радка думаше:
“Я хайде, Радке, със мене
горе в Балкана да идем,
на мене булка да станеш.
Горе в Балкана да идем
при мойта вярна дружина.
Аз да им стана войвода,
ти да ни носиш знамето.”
Сподели с приятели: |