Грозното патенце
Настъпило лятото в цялата страна. Сеното било окосено и струпано на купи, а полетата с пшеница били узрели. Висок лапад бил избуял отстрани на водните канали.
Сред листата на лапада, в своето гнездо, мътила една патица и чакала яйцата си да се излюпят. Тя чакала от доста време!
Най-накрая яйцата започнали да се пропукват и едно по едно патенцата показали главичките си навън.
Не след дълго всичките яйца се излюпили, освен едно – най-голямото. Патицата постояла още малко докато се излюпило и последното й патенце.
Но когато го видяла, тя казала:
– О, милото ми, ти си толкова голямо и грозно!
Следващият ден бил слънчев и топъл, затова патицата повела своето ново семейство надолу към канала. Тя нагазила във водата и едно по едно патенцата я последвали. Скоро всички те се научили да плуват чудно хубаво, дори и грозното сиво патенце.
След това патенцата се отправили към птичия двор.
– Стойте близо до мен – предупредила ги майка им.
Другите патици си помислели, че всички патенца са много красиви, с изключение на голямото и грозновато пате.
Патенцата стояли в двора. Единствено грозното патенце се чувствало много нещастно там. По-възрастните патици се заяждали с него и му се присмивали. То нямало къде да се скрие, затова един ден избягало.
То бягало ли бягало, докато не стигнало до голямото блато, където живеели дивите патици. Там то се сгушило в трънките и лежало цели две седмици...
Тогава няколко диви патици и няколко гъски дошли да го погледнат.
– Ти си толкова грозно! – казали те и започнали да му се присмиват.
Горкото малко, грозно патенце побягнало от голямото блато. То бягало ли бягало през нивя и полянки. Вятърът духал, а дъждът валял. Патенцето било мокро, премръзнало и много изморено.
Тъкмо започнало да се смрачава, когато патенцето видяло малка къщичка.
Къщичката била много стара и вратата и била паднала. Така се била отворила пролука достъпно голяма, за да може патенцето да пропълзи вътре и да се скрие от студа.
Там живеела една възрастна жена. Тя имала една котка, която мъркала и една кокошка, която мътела яйца. На сутринта жената намерила премръзналото и изгладняло патенце.
Старата жена погледнала патето и казала:
– Можеш да останеш.сега ще имаме и патешки яйца за ядене!
И така патенцето останало, но то не снасяло яйца.
Котката му казала:
– Можеш ли да мъркаш?
– Не – отговорило патенцето.
Кокошката попитала:
– Можеш ли да снасяш яйца?
– Не – казало тъжно патето.
– Тогава трябва да си тръгваш. – казали котката и кокошката.
И така грозното патенце за пореден път останало само. То вървяло през блатата, плувало във водата, но където и да отидело всички животни и птици му казвали:
– Колко голямо и грозно си ти!
Зимата наближавала. Листата на дървета започнали да падат, а земята да става твърда и студена. Патенцето нямало къде да остане.
Една привечер ято птици прилетели наблизо. Те били красиви бели лебеди с дълги шии.
– Бих искал и аз да изглеждам така! – казало тъжно патенцето на себе си.
То пътувало ли пътувало, а зимата ставала все по студена.
Замята замръзнала и патенцето не можело да си намери храна. Една вечер, докато пробивало дупчица за да намери вода, то така се изморило, че заспало върху леда.
На следващата сутрин един фермер патенцето и го отнесъл в къщи, където жена му се погрижила за него.
Когато патенцето позаякнало, децата на фермера започнали да си играят с него. Децата били груби то се плашело когато те го гонели. Щом се открила възможност то отново избягало.
Най-накрая патенцето намерило безопасно място сред тръстиките в блатото. Там то останало до края на зимата.
Тогава, след безкрайните седмици, топлото пролетно слънце отново заблестяло. Патето разперило своите крила сега те били здрави и силни. Неочаквано то се издигнало от земята и полетяло в небето.
Долу в ниското, три красиви лебеда плували в канала. Патенцето се снишило за да ги погледа. Докато кацало самотното птиче видяло своето отражение във водата.
То вече не било грозното пате! През дългата зима то се било превърнало в прекрасен бял лебед.
Другите лебеди го гледали и му възхищавали на неговата грация и красота.
– Ела с нас! – поканили го те. И той ги последвал!
Сподели с приятели: |